Praca w żłobku, z dziećmi wymaga wielkiego zaangażowania i wiedzy. Wychowawca powinien zapewnić maluchom poczucie bezpieczeństwa, dbając jednocześnie o ich prawidłowy rozwój i świetną zabawę. Wykonując swą pracę pedagodzy często opierają się na popularnych, sprawdzonych metodach dotyczących wychowania, opracowanych nierzadko przez prekursorów tejże dziedziny. Jedną z nich, którą często stosuje się w żłobkach i przedszkolach, jest metoda Marii Montessori – włoskiej lekarki, która opracowując swą propozycję nauczania przeciwstawiła się sztywnemu systemowi, walcząc, by aktywność dzieci nie była tłamszona.

Montessori walczyła o to, by dzieci nie miały złych skojarzeń z edukacją. Jak wiadomo, już najwcześniejsze doświadczenia dziecka rzutują na jego późniejszy światopogląd i sposób postępowania. Wiemy, że o umysł i system wartości maluchów powinno dbać się już od najmłodszych lat.

Metoda Marii Montessori daje dzieciom możliwość rozwijania się we własnym, indywidualnym tempie: we wszystkich dziedzinach. Odchodzi się w niej od poganiania dziecka, że “już dawno powinno to umieć”. Na każdego malucha patrzy się jak na odrębną jednostkę, która zdobywa poszczególne umiejętności we własnym rytmie, dostosowanym do swych własnych możliwości.

Bardzo ważną rolę odgrywa wspieranie dziecka i kibicowanie mu – nie akceptujemy wyręczania. Kształtujemy w małym człowieku samodzielność i ważne cechy, takie jak szacunek dla innych. Tym sposobem maluch nie boi się robić czegoś indywidualnie, nawet jeśli to coś nowego, do tej pory nieznanego. Wie, że może liczyć na opiekuna, na rodzica, dzięki czemu chętnie podejmuje się nowych doświadczeń. To właśnie odpowiedzialna, dająca poczucie bezpieczeństwa i motywację rola dorosłych zachęca malucha do poznawania świata. Mimowolnie kształtują się w nim takie cechy jak pewność siebie i poczucie własnej wartości.

Dziecko samo wybiera moment, w którym chce przyswoić daną wiedzę. Tak więc wszelkie pomoce dydaktyczne, takie jak kolorowe książeczki czy kredki i kolorowanki powinny być zawsze dostępne, by w momencie gdy maluch ma ochotę rozwinąć swoją umiejętność kolorowania czy obserwowania ilustracji, mógł swobodnie tego doświadczyć.

Kolejnym, ważnym założeniem jest tworzenie grup zróżnicowanych wiekowo. Łączy się dzieciaki przeważnie z trzech różnych roczników, a także te w normie intelektualnej z dziećmi z niepełnosprawnością. Pozwala to dzieciom przyswoić reguły postępowania społecznego, współdziałania z innymi, a także podejmowania się różnych ról społecznych. Dzieci młodsze szybko też uczą się od starszych, mogą wymieniać się doświadczeniami i przeżyciami. Kształtują w sobie wzajemny szacunek.

Należy zwrócić uwagę na to, że pomoce dydaktyczne opracowane przez Montessori tworzone są w duchu zasady, by było prosto i ciekawie. Dziecko może skupić się na jednym elemencie jedynie przez kilka minut, tak więc dany środek dydaktyczny powinien być łatwy w odbiorze, ale i wzbudzający zainteresowanie. Kolorowy, pobudzający wyobraźnię i umysł dziecka. Zrozumiały.

Tak jak wcześniej wspomniano, znaczenie pedagoga jest nieocenione. To on musi zadbać o samopoczucie dziecka i wzbudzić w nim zaufanie. Na jego barkach leży trud stworzenia w grupie atmosfery szczęścia, szacunku, zabawy i kojącej harmonii. Wykreować miejsce, do którego maluchy będą chętnie uczęszczać, wiedząc, że otrzymają wiele wsparcia i motywacji, zwłaszcza podczas nauki nowych umiejętności. Wychowawcy są przewodnikami małych serc: róbmy więc to z całą miłością.

Dziecko, któremu poświęcono więcej uwagi i opieki, wyrasta na osobę silniejszą, bardziej zrównoważoną duchowo i energiczniejszą. – M. Montessori